«این حرف که انسانها باید به صلح و آرامش راضی باشند بی معنی است. انسانها باید فعال باشند؛ و اگر امکان فعالیت نداشته باشند، آن را به وجود می آورند. میلیونها نفر به سرنوشتی شومتر و بی تحرک تر از سرنوشت من محکوم شده اند؛ و میلیونها نفر در سکوت علیه سرنوشت خود عصیان می کنند. هیچ کس نمی داند در میان توده های مردم ساکن زمین چند عصیان در شرف تکوین است. فرض بر این است که زنان عموماً آرام اند؛ اما احساس زنان هم درست مانند احساس مردان است؛ درست مانند برادرانشان برای تربیت قوای خود احتیاج به تمرین دارندو برای تلاش های خود میدان می خواهند، از محدودیت زیاد، از رکود مطلق، درست مانند مردان رنج می کشند؛ و کوته فکری است اگر همنوعان خوشبخت تر و ممتاز تر آنها بگویند که زنان باید خود را به پودینگ درست کردن و جوراب بافتن و نواختن پیانو و گلدوزی محدود کنند. محکوم کردن و تمسخر زنانی که می خواهند بیش از آنچه آداب و رسوم برای جنسیت آنان مجاز می داند انجام دهند یا بیاموزند، کوته فکری است.
برگرفته از کتاب اتاقی از آن خود، ویرجینیا وولف، ترجمه صفورا نوربخش، انتشارات نیلوفر،1383
دیدگاه خود را بنویسید